Традыцыйныя дрыбінскія лапці
Зрачыя
Пахлапні
![](assets/images/nemat/lapti/2/002.jpg)
Каверзні
![](assets/images/nemat/lapti/2/003.jpg)
Да нагі лапці прымацоўваліся пры дапамозе пяньковых, лыкавых, льняных або раменных абор (“аборак”).
![](assets/images/nemat/lapti/2/004.jpg)
Аборы працягваліся (“заварсаваліся”, “забарсаваліся”) праз вушкі лапця. Затым іх перакрыжоўвалі на пяце і працягвалі праз сярэднія вушкі з бакоў лапця, што ўтварала па баках пяты петлі. Абкручаная анучай ступня нагі зацягвалася гэтымі петлямі накрыж ў пад’ёме. Пасля гэтага шчыльна абкручвалася анучай голень нагі і замацоўвалася аборамі. Даўжыня абор часам дасягала 3,5м.
Для большай трываласці і цяпла падэшву лапця падпляталі лыкам або пяньковымі вяроўкамі, выкладалі вусцелькі з саломы ці сена, падкладалі сена ўнутр пад анучы.
Анучы – неабходная прыналежнасць лапцяў, звычайна прамавугольны кусок тканіны дліной каля паўметра і шырыней каля 40см.
У залежнасці ад пары года анучы былі парцяныя – “парцянкі”, ці суконныя – “суконкі”. Парцяныя анучы насілі ў цеплую пару года. На зімовыя анучы – "суконкі" ішлі часцей за ўсё кавалкі са старага андарака ці кашулі. Часта паверх суконак заварочвалі белыя палатняныя анучы. У вялікія маразы ступню нагі, закручаную ў суконку, абкладвалі сенам або мяккай саломай, a затым абкручвалі анучай. У святочным абутку анучы адрозніваліся асаблівай белізной і акуратнасцю.
Ёмка і прыгожа навіваць анучы вучылі з дзяцінства, і дзеці ўжо гадам к дзесяці добра засвойвалі гэта ўмельства.
![](assets/images/nemat/lapti/2/005.jpg)
Быў на Дрыбіншчыне і асаблівы, для святочнага абутку, спосаб завязваць абору – “у казельчык”. Некалькі разоў ззаду канцы абор перакручваліся, адзін з канцоў абвіваў нагу, вяртаючыся назад, “спіраль” нарошчвалася ў некалькі прыёмаў ад пяткі ўверх.
![](assets/images/nemat/lapti/2/006.jpg)
Забарсавалі (зашнуровывали) аборы “у казельчык” і дзеці, і дарослыя.
Нягледячы на характэрныя рысы дрыбінскага лапця, асаблівасці апрацоўкі сыравіны, тэхнікі пляцення, асабістыя сакрэты кожнага майстра абумовілі вялікую разнастайнасць гэтага абутку.
Усё менш застаецца сёння майстроў пляцення лапцей. На Дрыбіншчыне ў весцы Абраімоўка захоўвае гэта старажытнае рамяство Кананкова Ніна Андрэеўна. У весцы Кароўчына плятуць лапці Збродава Ефрасіння Антонаўна, Кірылава Надзея Пракопаўна. Менавіта Надзея Пракопаўна і перадала свой вопыт спецыялістам Дома рамёстваў.
![](assets/images/nemat/lapti/2/007.jpg)
Дзейнасць Дома рамёстваў у 2010 годзе прайшла пад знакам работы над праектам “Лапці – абутак нашых продкаў”, які быў прадстаўлены на навукова-практычнай канферэнцыі “Рамёствы Магілеўшчыны. Традыцыі і сучаснасць”.
Дырэктар Дома раместваў Заклікоўская Ларыса Сямёнаўна, засвоіўшы ў дакладнасці майстэрства пляцення лапцей, была прынята ў Беларускі Саюз майстроў народнай творчасці. Яна арганізавала дзіцячы гурток ”Лапаточак”, у якім дзеці паспяхова набываюць ўменні і навыкі старажытнага рамяства нашых продкаў.